….

Zasady prowadzenia łączności

„Wejście” w eter rozpoczynamy od nasłuchu. Prowadzenie takiej łączności często utrudnione jest zakłóceniami od innych stacji, silnymi szumami i zanikami sygnałów naszego korespondenta, związanymi ze zmianami propagacji.

Należy precyzyjnie dostrajać się do stacji nadającej (służą do tego pokrętła RIT, CLARIFIER lub DELTA TUNE), osłuchać się z charakterystycznym brzmieniem emisji jednowstęgowej SSB. Nieco inne wymagania stawia praca emisją FM. Największym utrudnieniem jest tu dokuczliwy dla ucha szum (możemy ograniczyć go lub nawet wyeliminować pokrętłem SQUELCH.

Oprócz spraw technicznych związanych z prowadzeniem łączności oraz znajomości języków obcych, niezbędna jest również znajomość specjalnego slangu radiowego, alfabetu fonetycznego, kodu Q oraz geografii. Powinno się posiadać mapę na której będziemy lokalizować położenie geograficzne naszego korespondenta.

Krótkofalarstwo (ang.ham radio, Amateur Radio – radiowa służba amatorska) – hobby polegające na amatorskim nawiązywaniu dwustronnych łączności radiowych na wydzielonych pasmach radiowych – od fal długich, poprzez średnie, krótkie i ultrakrótkie do mikrofal, między krótkofalowcami za pomocą radiostacji, potwierdzaniu łączności kartami QSL, uczestnictwie w zawodach krótkofalarskich. Osobną grupę krótkofalowców stanowią nasłuchowcy (SWL). Krótkofalowcy, jako jedyna grupa użytkowników urządzeń radiokomunikacyjnych, posiadają przywilej – mogą pracować na samodzielnie skonstruowanych urządzeniach, bez starania się o uzyskanie dla nich dodatkowych homologacji. [czytaj więcej]

Licencje radioamatorskie

Wszystkie kraje, które uprawniają obywateli do korzystania z radiofonii amatorskiej, wymagają od przyszłych operatorów wykazaniem się wiedzą i rozumieniem kluczowych pojęć niezbędnych w praktyce radioamatora, zazwyczaj poprzez zdanie egzaminu. Zezwala się na uprawnienia do korzystania z segmentów częstotliwości radiowych szerszą gamą technik komunikacyjnych. Nielicencjonowane osoby mogą korzystać z pasm radiowych (takich jak CB radio, FRS i PMR446), jednak które wymaga się by owe urządzenia były homologowane i ograniczone co do zakresu i mocy dozwolonej na danym paśmie.

Amatorzy muszą przejść egzamin, wykazać się wiedzą techniczną, operatorską i znajomością wymagań prawnych i regulacyjnych po to, aby uniknąć nieporozumień między amatorami i innymi służbami radiowymi.

Krótkofalarstwo w Polsce i na świecie

Początki zorganizowanego krótkofalarstwa w Polsce zaczynają się od 1924 r., kiedy pojawiły się pierwsze zarejestrowane kluby radiowe oraz ukazały się pierwsze pisma radioamatorskie, takie jak: Radio-Amator oraz miesięcznik „Radio-Ruch”. Pierwsze łączności amatorskie w Polsce przeprowadził 6 grudnia 1925 roku Tadeusz Heftman, używając znaku TPAX z radioamatorem holenderskim, w kwietniu 1926 roku pod tym samym znakiem przeprowadził pierwszą w Polsce łączność międzykontynentalną z amerykańskim krótkofalowcem U1AAO. W roku 1924 zmieniono również ustawę z dnia 27 maja 1919 r. o poczcie, telegrafie i telefonie, dopuszczając zakładanie i używanie na podstawie odpowiednich zezwoleń – prywatnych odbiorczych stacji radiotelegraficznych oraz radiotelefonicznych. 1 stycznia 1929 ukazał się pierwszy numer Krótkofalowca Polskiego, który z przerwami spowodowanymi wydarzeniami historycznymi przetrwał do dziś. Ukazywał się jako miesięcznik samodzielny lub wkładka do innych czasopism – Radioamator i Krótkofalowiec, potem Radioelektronik obecnie Świat Radio. Organizacją powstałą w lutym 1930 reprezentującą polskie krótkofalarstwo był obecny Polski Związek Krótkofalowców. Pod koniec lat trzydziestych z narastającą groźbą najazdu hitlerowskiego, krótkofalowcy skupieni w PZK kładli duży nacisk na wykorzystanie krótkofalowców oraz ich sprzętu i umiejętności do celów obronnych. Jednak sieć łączności amatorskiej przygotowana na wypadek wojny przez PZK została zburzona na skutek wydania zarządzenia Ministerstwa Poczt i Telegrafów w 1939 r. nakazującego rozmontowanie stacji i zwrot zezwoleń. Po wojnie w wyniku prowadzonych starań, w maju 1947 odbył się ogólnopolski zjazd delegatów klubów krótkofalowców, oraz została usankcjonowana przez władze działalność PZK.

Krótkofalowcy w Polsce używają znaków wywoławczych zaczynających się od liter prefiksów: HF, SN, SO, SP, SQ, 3Z (prefiks SR ma zastosowanie jedynie dla stacji bezobsługowych). Na świecie zarejestrowanych jest ponad 4 miliony krótkofalowców. Najwięcej z nich jest w Japonii, USA i Niemczech. W Polsce wydanych jest około 13 500 pozwoleń służby radioamatorskiej osobom fizycznym (stan na 2 września 2019)[2]. Osób zrzeszonych w PZK jest około 3600 (stan na 2 września 2019)[3].

Światowy Dzień Krótkofalowca (ang. World Amateur Radio Day, WARD) obchodzony jest corocznie 18 kwietnia w rocznicę utworzenia w 1925 roku Międzynarodowej Unii Radioamatorskiej (ang. International Amateur Radio Union)[4].

Znani krótkofalowcy

Wśród najbardziej znanych osobistości które posiadały lub posiadają licencje krótkofalarską to np. Marlon Brando (znak FO5GJ) – aktor, Chet Atkins ( WA4CZD) – amerykański muzyk. Maksymilian Maria Kolbe (SP3RN) – polski franciszkanin, męczennik (SP3RN), Rajiv Gandhi(VU2RG)- polityk, premier Indii, Bhumibol Adulyadej (HS1A ) – król Tajlandii, Norr – królowa Jordanii, Husajn ibn Talal (JY1) – król Jordanii, Charles Brady (N4BQW ) – amerykański astronauta, Józef Adam Stanisław Mickiewicz (SP3SM, SP1AE ) – pilot- obserwator w stopniu kapitana, pionier polskiego krótkofalarstwa.

żródło: wikipedia.pl

Na koniec podpinam linki do stron UKE jak by ktoś chciał zdać egzamin i wstąpić w szeregi rodowodowych radiowców 🙂